mōj

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *mojь, ôd praindoeuropejskigo *h₁mo-yo

Wymŏwa

AS: [mȯj]

Zamianek

mōj zamianek

1. Zamianek dzierżawczy 1. ôsoby liczby pojedynczyj.
   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Na koniec mojigo obchodu wloz żech ku koniom.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   “Ale pōn to tu bije, bo wczora tak dobrze ôproł mojigo tatulka.”

   • 1967, Walenty Dobrzyński, Gwary powiatu niemodlińskiego

   Tak wylŏz na dwōr i padoł do tego kaczmŏrza: cojś ty z mojōm kobiytōm zrobiōł, tyś jōm zabiōł.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: mōj
przipadek	liczba pojedynczŏ				liczba mnogŏ
	môs/mzw	mrz	ż	n	môs	nmôs
mianownik	mōj		moja	moje	moji	moje
dopołniŏcz	mojigo, mojygo, mojego		mojij	mojigo, mojygo, mojego	mojich
cylownik	mojimu, mojymu		mojij	mojimu, mojymu	mojim, mojym
biernik	mojigo, mojygo, mojego	mōj	mojã	moje	mojich	moje
nŏrzyndnik	mojim, mojym		mojōm	mojim, mojym	mojimi, mojymi
miyjscownik	mojim, mojym		mojij	mojim, mojym	mojich
wołŏcz	mōj		moja	moje	moji	moje

kolokacyje:

mōj fater, moja muter

antōnimy:

cudzy, twōj, jego, jeji, jejich

Frazeologijŏ

• na mōj rozum

Inksze jynzyki

• angelski: my, mine
• czeski: můj
• francuski: mien, mon
• hiszpański: mi, mío
• italijański: mio
• niymiecki: mein
• polski: mój
• ruski: мой
• słowacki: môj
• ukrajiński: мій