mistrz

Etymologijŏ

Ôd czeskigo mistř, mistr, místr, ôd postrzodkowowysokoniymieckigo meister, ôd łaciny magister.

Wymŏwa

AS: [mʹisṭš]

Rzeczownik

majster rodzaj mynski ôsobowy

1. ôsoba nojlepszŏ w czymś
   • 1929, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Tam samochody, latawce, maszyny elektryczne, najpiękniejsze obrazy, nawet łod naszego mistrza Matejki.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: mistrz
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	mistrz	mistrze
dopołniŏcz	mistrza	mistrzy
cylownik	mistrzowi	mistrzōm
biernik	mistrza	mistrzōw
nŏrzyndnik	mistrzym	mistrzami pz.: mistrzōma
miyjscownik	mistrzu	mistrzach
wołŏcz	mistrzu	mistrze

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	mistrz	mistrze
dopołniŏcz	mistrza	mistrzy
cylownik	mistrzowi	mistrzōm
biernik	mistrza	mistrzōw
nŏrzyndnik	mistrzym	mistrzami pz.: mistrzōma
miyjscownik	mistrzu	mistrzach
wołŏcz	mistrzu	mistrze

synōnimy:

1. as, maestro, majster

Inksze jynzyki

• angelski: master
• czeski: mistr
• francuski: as, champion, maître
• hiszpański: as, campeón, maestro
• niymiecki: Meister
• polski: mistrz
• ruski: магистр, мастер, чемпион