mocka

Etymologijŏ

moc + -ka

Wymŏwa

AS: [mocka]

Liczebnik

mocka liczebnik niyôkryślōny

1. moc, siyła, srogŏ liczba czegoś abo kogoś
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   − O utoplcach? Na tōż dobrze! Ale kierōm bojkam to chcecie? Bo jo znōm mocka bojek o utoplcach.

   • 2017, Charles Dickens, Godniŏ Pieśń, przekł. Grzegorz Kulik

   Było jeszcze wiyncyj tańcōw, pauz, zaś tańcōw; była zista, kōmpot, miynso a mocka piwa.

   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   Raky już wyginuły. Piyrwaj ich było mocka w rzyce.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Prziszeł w las woźnica, piyknōm jabłōń nadeszeł, bardzo mocka jabłek ślicznych miała.

składnia:

1. mocka + dopołniŏcz

synōnimy:

1. kans, moc, wiela, dużo, siyła, hurma

antōnimy:

1. ździebko, mało, niywiela, trochã

Inksze jynzyki

• angelski: a lot, many, much
• czeski: mnoho
• francuski: beaucoup de, de nombreux, plusieurs
• hiszpański: muchos, muchas
• italijański: molto, tanto
• niymiecki: viel
• polski: wiele, dużo, mnóstwo
• ruski: много
• słowacki: mnoho
• ukrajiński: бага́то, чима́ло