pŏra

Etymologijŏ

Ze postrzodkowowysokoniymieckigo pâr, ôd łaciny pār.

Wymŏwa

AS: [pora], [pou̯ra] (ôpol.)

Rzeczownik

pŏrã rodzaj żyński

1. Dwa ôbiekty społym.
   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Mioł ze sobom wojskowy miech z bogatym ekwipaziym, jakim obdzieliło go dowództwo: dwa ancugi, dwie pory strzewików, bielizna, koszule, bindry, chut, wojskowo bluza, coś wypić, zjeść, pomaszkiecić.

2. Dwie ôsoby we rōmantycznym zwiōnzku abo co społym wystympujōm.
   • 1958, Maria Węglarzy, Tekst z północnego Zaolzia

   I każdŏ pŏra wiesielowych dostała dō dōmu pōł babki i dwa ôkrōngłe kołŏcze.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: pŏra
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	pŏra	pŏry
dopołniŏcz	pŏry	pŏr
cylownik	pŏrze	pŏrōm
biernik	pŏrã	pŏry
nŏrzyndnik	pŏrōm	pŏrami pz.: pŏrōma
miyjscownik	pŏrze	pŏrach
wołŏcz	pŏro	pŏry

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	pora	pory
dopołniŏcz	pory	por
cylownik	porze	porōm
biernik	pora	pory
nŏrzyndnik	porōm	porami pz.: porōma
miyjscownik	porze	porach
wołŏcz	poro	pory

synōnimy:

1. kōmplet
2. dwōjka, dwoje

Inksze jynzyki

• angelski: pair, couple
• czeski: pár
• francuski: couple, paire, époux
• hiszpański: pareja, par
• italijański: coppia, paio
• niymiecki: Paar
• polski: para
• ruski: па́ра, чета́, дво́е
• słowacki: pár
• ukrajiński: па́ра, дво́є