czas

Wykŏz treści

Ze prasłowiańskigo *časъ, za prabałtosłowiańskigo *keʔs-, ze praindoeuropejskigo *kʷeh₁s-

AS: [čas]

czas rodzaj mynski rzeczowy

Ciōngły postymp do prziszłości, co w nim terŏźne zdarzynia przechodzōm do przeszłości.
- 1928, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny
Ktoby se pomyśloł, że tak prędko ten czas ucieko, niedowno przecież ta straszno bataljo światowo się skończyła, a tu kalendorz mówi, że to już dziesięć lot temu.
chwila, mōmynt
- 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
To tyż we wszystkich familokach baby gęsi chowały, aby jak czas przyjdzie, było piyrze i mięso.
trwanie, dugość czasu
- 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2
cobych nie musioł piechty chodzić bo i tam ludzie niy majōm wody a czasu mi brachuje
(gramatyka, lingwistyka) Forma czasownika, co ôdrōżniŏ, kedy sie zdarzŏ czynność abo sztand.
- 2018, Wachtyrz
Czas przeszły ze kōńcōwkōm -ch: alechmy uczynili (Woźniki 1558), budowałech (Tarnowske Gōry 1579).
Miara regiōnalno czasu, systym używany we jakimś miyjscu.
- (potrzebny przikłŏd)
(meteorologijŏ) tymczasowy sztand atmosfery
- 2018, Wachtyrz
Jak bydzie dobry czas, to na jesiyń ziymiarstwo obrodzi.
(fizjologijŏ) mynstruacyjŏ
- (potrzebny przikłŏd)

ôdmiana:

kolokacyje:

czas zimowy, czas latowy, mieć czas, tracić czas

synōnimy: