kolega

Etymologijŏ

Ze niymieckigo Kollege.

Wymŏwa

AS: [kolega]

Rzeczownik

kolega rodzaj mynski ôsobowy

1. tŏwarzisz roboty, nauki abo graczki
   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Ale pytom o do tego Janka Wiśniowskigo... To był mój nojlepszy kolega na froncie.

   • 1967, Walenty Dobrzyński, Gwary powiatu niemodlińskiego

   Jak zech przijechoł do Ôpolŏ i chcioł zech swōj motorad ajnśtelować i wychodzi prawie mōj znajōmy kolega.

ôdmiana:

ôdmiana: kolega
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kolega	koledzy, kolegowie
dopołniŏcz	kolegi	kolegōw
cylownik	koledze, kolegowi	kolegōm
biernik	kolegi	kolegōw
nŏrzyndnik	kolegōm	kolegami pz.: kolegōma
miyjscownik	koledze	kolegach
wołŏcz	kolego	koledzy, kolegowie

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kolega	koledzy, kolegowie
dopołniŏcz	kolegi	kolegōw
cylownik	koledze, kolegowi	kolegōm
biernik	kolegi	kolegōw
nŏrzyndnik	kolegōm	kolegami pz.: kolegōma
miyjscownik	koledze	kolegach
wołŏcz	kolego	koledzy, kolegowie

synōnimy:

1. koleks, kamrat, kōmrat, przŏciel

antōnimy:

1. cudzy, wrōg

Inksze jynzyki

• angelski: colleague
• czeski: kamarád
• francuski: collègue
• hiszpański: colega, compañero
• niymiecki: Freund, Kamerad, Kollege
• polski: kolega
• ruski: друг, коллега, приятель