mit

Etymologijŏ

Ôd starogreckigo μῦθος.

Wymŏwa

AS: [mʹit]

Rzeczownik

mit rodzaj mynski rzeczowy

1. (literatura, religijŏ) starŏ gyszichta, nojczyńścij religijnŏ
   • forum.gazeta.pl

   Moc jeji jest wielko - nawet bogom szkodzi / Z mitow skandynawskich przeca to sie rodzi

2. (potoczne) fałszywy poglōnd ô czymś, coś zmyślonego
   • oschl.wordpress.com

   Sroge mity srogo pierōm na dekel.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: mit
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	mit	mity
dopołniŏcz	mitu	mitōw
cylownik	mitowi	mitōm
biernik	mit	mita
nŏrzyndnik	mitym	mitami pz.: mitōma
miyjscownik	micie	mitach
wołŏcz	micie	mity

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	mit	mity
dopołniŏcz	mitu	mitōw
cylownik	mitowi	mitōm
biernik	mit	mita
nŏrzyndnik	mitym	mitami pz.: mitōma
miyjscownik	micie	mitach
wołŏcz	micie	mity

synōnimy:

1. bŏjka, gyszichta, historyjŏ, ôzprŏwka, legynda
2. bera, bŏjka, bzdura, gupota, absurd, nōnsyns

Inksze jynzyki

• angelski: myth, nonsense, rubbish
• czeski: mýtus, hloupst
• francuski: mythe, batis, baliverne, balourdise
• hiszpański: mito, disparate, necedad, tontería, sandez, estupidez
• niymiecki: Mythos, Quatsch
• polski: mit, bzdura, brednia
• ruski: миф, ерунда, вздор