swōj

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *svojь, ze praindoeuropejskigo *swé

Wymŏwa

AS: [sfȯi ̯]

Zamianek

swōj zamianek

1. ôkryślŏ, iże coś noleży do tego, co wykōnuje czynność; zastympuje inksze zamianki dzierżawcze
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   W tym testamyncie cały swōj majōntek zapisała tej Zofijce.

ôdmiana:

Ôdmiana jak mōj i twōj.

synōnimy:

1. włŏsny

antōnimy:

1. cudzy

Frazeologijŏ

• iś na swōj chlyb
• mieć swōj czas
• mieć swōj hōnōr
• mieć swōj rozum
• mieć swōj wiek
• na swōj młyn wodã ôbrŏcać
• ôbrŏcać wodã na swoje koła
• ôddać na swōj chlyb
• stracić swōj czas
• znać kogoś jak swōj palec

Inksze jynzyki

• angelski: one's
• czeski: svůj
• francuski: son, sa, ses
• hiszpański: su
• italijański: suo
• niymiecki: ihr, sein
• polski: swój
• ruski: свой
• słowacki: svoj
• ukrajiński: свій

Rzeczownik

swōj rodzaj mynski ôsobowy

1. ftoś bliski
   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Kożdy udoł sie na swoja kwatyra, aby przy niedzieli, w spokoju, słowo za słowym czytać i dowiadywać sie, co tam nowego u swojich.

synōnimy:

1. swojŏk, swŏk, przŏciel

antōnimy:

1. cudzy