ôn

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *onъ, ze praindoeuropejskigo *h₂eno-.

Wymŏwa

AS: [u̯ȯn]

Zamianek

ôn zamianek

  1. piyrszŏ ôsoba liczby pojedynczyj rodzaju mynskigo
    • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
    — Kaj go momy łodniyść, Szendzielorzko? — spytała sie jedna z nich.
    • 1930, Edward Jelyń, pamiyntnik
    Bo ôn se myśloł, że mie samego na dole ôstawi, tōż do mojego szramu ani rŏz nie zajzdrzoł

ôdmiana:

ôdmiana zamiankōw ôsobowych
Przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
1 ôs. 2 ôs. 3 ôs. 1 ôs. 2 ôs. 3 ôs.
m ż n m nm
mianownik, wołŏcz ty ôn ôna ôno, ône my wy ôni ône
dopołniŏcz mie ciebie, cie, ciã jego, go, niego, -ń jij, nij jego, go, niego nŏs, nas wŏs, was ich, nich
cylownik mie, mi ciebie, tobie, ci jymu, mu, niymu jij, nij jymu, mu, niymu nōm, nam wōm, wam im, nim
biernik mie ciebie, cie, ciã jego, go, niego, -ń jōm, jã, niōm, niã je, nie nŏs, nas wŏs, was ich, nich je, ich, nie, nich
nŏrzyndnik mnōm tobōm nim niōm nim nami wami niymi
miyjscownik mie tobie, ciebie nim nij nim nŏs, nas wŏs, was nich


Frazeologijŏ

Inksze jynzyki

  • angelski: he
  • czeski: on
  • francuski: il, lui
  • hiszpański: él
  • italijański: lui
  • niymiecki: er
  • polski: on
  • ruski: он
  • słowacki: on
  • ukrajiński: він