dziecko
Wykŏz treści
Etymologijŏ
Ze prasłowiańskigo *dětę.
Wymŏwa
AS: [ʒ́ecko]
Rzeczownik
dziecko rodzaj nijaki
- potōmek ôd czowieka abo zwiyrzyńcia; syn abo cera; jedno we jakim wieku
- bo oboje byli już doś starzi, a do tej pory niy mieli jeszcze dzieci i syneczek bół jejich piyrszym dzieckym.
- czowiek, co jeszcze niyma majorynt
- 1930, Edward Jelyń, pamiyntnik
- Jak to takie dziecko, zachciało mu sie spać i drzymoł i skōrã zeżgoł.
- serdecznie ô kimś modszym
- 1911, Paweł Marek, Ô czowieku, co bōł diŏbłōm przedany
- Lŏ Boga. moji dziecko! Biydny synku!
ôdmiana:
| ôdmiana: dziecko | ||
|---|---|---|
| przipadek | liczba pojedynczŏ | liczba mnogŏ |
| mianownik | dziecko | dzieci, dziecka |
| dopołniŏcz | dziecka | dzieci, dziecek |
| cylownik | dziecku | dzieciōm, dzieckōm |
| biernik | dziecko | dzieci, dziecka |
| nŏrzyndnik | dzieckym | dziećmi, dzieckami pz.: dziećmi, dzieckōma |
| miyjscownik | dziecku | dzieciach, dzieckach |
| wołŏcz | dziecko | dzieci, dziecka |
| uproszczōny zŏpis | ||
|---|---|---|
| przipadek | liczba pojedynczŏ | liczba mnogŏ |
| mianownik | dziecko | dzieci, dziecka |
| dopołniŏcz | dziecka | dzieci, dziecek |
| cylownik | dziecku | dzieciōm, dzieckōm |
| biernik | dziecko | dzieci, dziecka |
| nŏrzyndnik | dzieckym | dziećmi, dzieckami pz.: dziećmi, dzieckōma |
| miyjscownik | dziecku | dzieciach, dzieckach |
| wołŏcz | dziecko | dzieci, dziecka |
kolokacyje:
- chować dzieci, mieć dzieci
synōnimy:
- bajtel, dzieciã, dzieciōntko, dzieć, niymowlã, smark (pejoratywne)
- bajtel, dzieciã, dzieciōntko, dzieć, niymowlã, smark (pejoratywne)
antōnimy:
Frazeologijŏ
Inksze jynzyki
- angelski: baby, child
- czeski: dítě
- francuski: enfant
- hiszpański: hijo, niño
- italijański: bambino
- niymiecki: Kind
- polski: dziecko
- ruski: де́тище, ребёнок
- słowacki: dieťa
- ukrajiński: дитина
