chopiec

Etymologijŏ

Ôd chop + -iec.

Wymŏwa

AS: [χopʹi ̯ec]

Rzeczownik

chopiec rodzaj mynski ôsobowy

1. mody czowiek mynskij płci
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   W czasie mszy święty to te dziołchy, zamiast rzykać, świdrzyły ino łoczami za chopcami, kiery gryfniejszy, kiery fajni łobleczony, czy już zapuszczo wąs abo bródka.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   A chopcy to już mirkowali, co to jes za ôsoba, niy.

ôdmiana:

ôdmiana: chopiec
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	chopiec	chopcy
dopołniŏcz	chopca	chopcōw
cylownik	chopcu	chopcōm
biernik	chopca	chopcy
nŏrzyndnik	chopcym	chopcami pz.: chopcōma
miyjscownik	chopcu	chopcach
wołŏcz	chopcze	chopcy

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	chopiec	chopcy
dopołniŏcz	chopca	chopcōw
cylownik	chopcu	chopcōm
biernik	chopca	chopcy
nŏrzyndnik	chopcym	chopcami pz.: chopcōma
miyjscownik	chopcu	chopcach
wołŏcz	chopcze	chopcy

synōnimy:

1. chopŏk, karlus, ciesz. kluk, pachołek, synek

antōnimy:

1. ciesz. dzieucha, dzioucha, dziocha, dziouszka, dziywka, frela, frelka

Inksze jynzyki

• angelski: boy
• czeski: chlapec, hoch, kluk
• francuski: garçon
• hiszpański: chico, muchacho
• italijański: ragazzo
• niymiecki: Junge
• polski: chłopiec
• ruski: мальчик
• słowacki: chlapec
• ukrajiński: хлопець