kery

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *kotorъ, ze praindoeuropejskigo *kʷo-ter-o-.

Wymŏwa

AS: [kery], [ḱery]

Zamianek

kery zamianek

1. Używany do stawianiŏ pytań ô numer elymyntu we grupie.
   • 2015, Marcin Melon, Kōmisorz Hanusik i Sznupok

   – Moga do nij iść? Na kerym sztoku leży?

2. Używany do stawianiŏ pytań ô skŏzanie elymyntu we grupie.
   • 1948, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Kiere jest bardzi po polsku: nasze ćwierć, abo wasz kwadrans?

3. Używany do ôpisowaniŏ cech rzeczownika, co stoji przed nim.
   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   Możno to sie dobrze przedŏwŏ na roztōmajtych „kōnkursach ślōnskij gwary”, ale je to tyż powrōz, kery sie bydzie zaciskoł tak dugo, aż kejś tã naszã kultura udŏwi.

4. Jedyn z grupy, niyôkryślōny.
   • Giskana Fojermana

   Ty pójdziesz na zupa, jak cie kery chyci.”

ôdmiana:

ôdmiana: kery
przipadek	liczba pojedynczŏ				liczba mnogŏ
	môs/mzw	mrz	ż	n	môs	nmôs
mianownik	kery		kerŏ	kere	kerzi	kere
dopołniŏcz	kerego		keryj	kerego	kerych
cylownik	kerymu		keryj	kerymu	kerym
biernik	kerego	kery	kerõ	kere	kerych	kere
nŏrzyndnik	kerym		kerōm	kerym	kerymi
miyjscownik	kerym		keryj	kerym	kerych
wołŏcz	kery		kerŏ	kere	kerzi	kere

uwŏgi:

Podle prawideł ślabikŏrza złōnczynia ke i ge piszymy bez i, tōż pisownia kiery je felernŏ.

synōnimy:

1. ftory (pōłnoc), chtory (zachōd)
2. ftory (pōłnoc), chtory (zachōd)
3. co, ftory (pōłnoc), chtory (zachōd)
4. chto, fto (pōłnoc), gdo (cieszyńske, połednie), ftory (pōłnoc), chtory (zachōd)

Inksze jynzyki

• angelski: one, that, which, who
• czeski: který
• francuski: lequel, que, quel, qui
• hiszpański: cuál, que, quien, qué
• italijański: quale
• niymiecki: der, welcher
• polski: który
• ruski: который
• słowacki: ktorý, aký
• ukrajiński: який