ôn

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *onъ, ze praindoeuropejskigo *h₂eno-.

Wymŏwa

AS: /u̯ȯn/

Zamiano

ôn zamianek

1. piyrszŏ ôsoba liczby pojedynczyj rodzaju mynskigo
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   — Kaj go momy łodniyść, Szendzielorzko? — spytała sie jedna z nich.

   • 1930, Edward Jelyń, pamiyntnik

   Bo ôn se myśloł, że mie samego na dole ôstawi, tōż do mojego szramu ani rŏz nie zajzdrzoł

ôdmiana:

ôdmiana zamiankōw ôsobowych
Przipadek	liczba pojedynczŏ					liczba mnogŏ
	1 ôs.	2 ôs.	3 ôs.			1 ôs.	2 ôs.	3 ôs.
			m	ż	n			m	nm
mianownik, wołŏcz	jŏ	ty	ôn	ôna	ôno, ône	my	wy	ôni	ône
dopołniŏcz	mie	ciebie, cie, ciã	jego, go, niego, -ń	jij, nij	jego, go, niego	nŏs, nas	wŏs, was	ich, nich
cylownik	mie, mi	ciebie, tobie, ci	jymu, mu, niymu	jij, nij	jymu, mu, niymu	nōm, nam	wōm, wam	im, nim
biernik	mie	ciebie, cie, ciã	jego, go, niego, -ń	jōm, jã, niōm, niã	je, nie	nŏs, nas	wŏs, was	ich, nich	je, ich, nie, nich
nŏrzyndnik	mnōm	tobōm	nim	niōm	nim	nami	wami	niymi
miyjscownik	mie	tobie, ciebie	nim	nij	nim	nŏs, nas	wŏs, was	nich

Frazeologijŏ

• co ôn to niy je
• kaj ôn mioł rozum
• ôn hetta, ôna cichi

Inksze jynzyki

• angelski: he
• czeski: on
• francuski: il, lui
• hiszpański: él
• italijański: lui
• niymiecki: er
• polski: on
• ruski: он
• słowacki: on
• ukrajiński: він