ôna

Wykŏz treści

Ze prasłowiańskigo *ona, ze praindoeuropejskigo *h₂eno-.

AS: [u̯ȯna]

ôna zamianek

piyrszŏ ôsoba liczby pojedynczyj rodzaju żyńskigo
- 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi
Poradzi ôna sercu dopiyc do żywego.
- 2017, Charles Dickens, Godniŏ Pieśń, przekł. Grzegorz Kulik
To je fakt, iże niy było nic niyôbyczajnego we klekotce na dźwiyrzach, ôkrōm tego, iże ôna była fest srogŏ.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana zamiankōw ôsobowych
Przipadek	liczba pojedynczŏ					liczba mnogŏ
	1 ôs.	2 ôs.	3 ôs.			1 ôs.	2 ôs.	3 ôs.
	1 ôs.	2 ôs.	m	ż	n	1 ôs.	2 ôs.	m	nm
mianownik, wołŏcz	jŏ	ty	ôn	ôna	ôno, ône	my	wy	ôni	ône
dopołniŏcz	mie	ciebie, cie, ciã	jego, go, niego, -ń	jij, nij	jego, go, niego	nŏs, nas	wŏs, was	ich, nich
cylownik	mie, mi	ciebie, tobie, ci	jymu, mu, niymu	jij, nij	jymu, mu, niymu	nōm, nam	wōm, wam	im, nim
biernik	mie	ciebie, cie, ciã	jego, go, niego, -ń	jōm, jã, niōm, niã	je, nie	nŏs, nas	wŏs, was	ich, nich	je, ich, nie, nich
nŏrzyndnik	mnōm	tobōm	nim	niōm	nim	nami	wami	niymi
miyjscownik	mie	tobie, ciebie	nim	nij	nim	nŏs, nas	wŏs, was	nich