synek

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *synъ, ze prabałtosłowiańskigo *sū́ˀnus, praindoeuropejskigo *suHnús.

Wymŏwa

AS: [sỹnek]

Rzeczownik

synek rodzaj mynski ôsobowy

1. modŏ ôsoba mynskij płci
   • 2014, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W udręce nadziei

   Tyn płacz u kożdej z nos dojrzeli i nasi syncy.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   I tyn synek zblŏd, niy, a ta kobiyta prawie, ta matka ôd tego synka prziszła i to padała: a nie bōjcie sie, bo mie, jŏ, mie nie już nic dziwnego, bo jŏ je już tak naucz

2. dziecko mynskij płci z perspektywy ôjcōw
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Na polanie stało już więcy chałup, bo cera i synki łod Jona pożenili sie i pozakładali swoje rodziny.

ôdmiana:

ôdmiana: synek
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	synek	synki
dopołniŏcz	synka	synkōw
cylownik	synkowi	synkōm
biernik	synka	synki
nŏrzyndnik	synkym	synkami pz.: synkōma
miyjscownik	synku	synkach
wołŏcz	synku	synki

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	synek	synki
dopołniŏcz	synka	synkōw
cylownik	synkowi	synkōm
biernik	synka	synki
nŏrzyndnik	synkym	synkami pz.: synkōma
miyjscownik	synku	synkach
wołŏcz	synku	synki

synōnimy:

1. chopiec, feszŏk (cieszyńske), galan (cieszyńske), karlus, kluk (cieszyńske)
2. syn

antōnimy:

1. dzioucha, frela, paniczka
2. cera

Inksze jynzyki

• angelski: boy
• czeski: chlapec, hoch, kluk
• francuski: garçon
• hiszpański: chico, muchacho
• italijański: ragazzo
• niymiecki: Junge
• polski: chłopiec
• ruski: мальчик
• słowacki: chlapec
• ukrajiński: хлопець