synek

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *synъ, ze prabałtosłowiańskigo *sū́ˀnus, praindoeuropejskigo *suHnús.

Wymŏwa

AS: [sỹnek]

Rzeczownik

synek rodzaj mynski ôsobowy

1. modŏ ôsoba mynskij płci
   • 2014, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W udręce nadziei

   Tyn płacz u kożdej z nos dojrzeli i nasi syncy.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   I tyn synek zblŏd, niy, a ta kobiyta prawie, ta matka ôd tego synka prziszła i to padała: a nie bōjcie sie, bo mie, jŏ, mie nie już nic dziwnego, bo jŏ je już tak naucz

2. dziecko mynskij płci z perspektywy ôjcōw
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Na polanie stało już więcy chałup, bo cera i synki łod Jona pożenili sie i pozakładali swoje rodziny.

ôdmiana:

ôdmiana: synek
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	synek	syncy, synki
dopołniŏcz	synka	synkōw
cylownik	synkowi	synkōm
biernik	synka	synkōw
nŏrzyndnik	synkym	synkami pz.: synkōma
miyjscownik	synku	synkach
wołŏcz	synku	syncy, synki

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	synek	syncy, synki
dopołniŏcz	synka	synkōw
cylownik	synkowi	synkōm
biernik	synka	synkōw
nŏrzyndnik	synkym	synkami pz.: synkōma
miyjscownik	synku	synkach
wołŏcz	synku	syncy, synki

synōnimy:

1. chopiec, feszŏk (cieszyńske), galan (cieszyńske), karlus, kluk (cieszyńske)
2. syn

antōnimy:

1. dzioucha, frela, paniczka
2. cera

Inksze jynzyki

• angelski: boy
• czeski: chlapec, hoch, kluk
• francuski: garçon
• hiszpański: chico, muchacho
• italijański: ragazzo
• niymiecki: Junge
• polski: chłopiec
• ruski: мальчик
• słowacki: chlapec
• ukrajiński: хлопець